Darko Anđelić, koordinator za rad sa humanitarnim organizacijama u Općinskoj službi za obnovu i razvoj Konjic, za sebe kaže da je, radeći tokom minule decenije i kao čelni čovjek ove službe i kao stručni saradnik, postao „specijalista za rad na terenu“. I, doista, ovaj ekonomista po diplomi, sa dugogodišnjim radnim stažom u konjičkoj privredi, ostavši tokom minulog rata u svom rodnom gradu, „prekvalifikovao“ se za stručnjaka koji stvara uslova za povratak sugrađana u zavičaj, ali i za obnovu poharanih domova onih koji su bili tu.
„Moj princip rada je – što manje u kancelariji a što više sa povratnicima i izbjeglicama, među koje sam odvodio humanitarce da se suoče sa njihovim životnim uslovima, tako da smo stizali i do Višegrada, Ljubuškog i na druge izbjegličke adrese“ – kazuje Anđelić.
Ovog „terenca“ znaju i povratnici u konjičku Župu, Kostajnicu, sa Boraka, iz doline Neretvice, a posebno mu je zahvalna samohrana majka Tifija Koso, koja je, uz Anđelićevu pomoć, udomljena u novosagrađenoj kući u Bradini, gdje je dospjela iz izbjegličkog centra Ovčari.
Anđelić nije samo sakupljao neophodne podatke iz resora nego je bio i zapamćivač detalja i prizora iz života onih koji se vraćaju u ovaj dio Hercegovine. Ovaj agilni član iz uvaženog roda Anđelića ima udjela u dobijanju statusa prvog bh. otvorenog grada, koji je Konjic stekao 1. jula 1997. godine, što je potvrđeno i stoprocentnom provedbom imovinskih zakona.
Od međunarodnjaka su stigla i priznanja koordinatoru Anđeliću. Tako je za direktora USAID-a Merritta Broadija i šefa mostarskog Ureda visokog predstavnika Marka Bowena on „jedan od najprofesionalnijih predstavnika općine Konjic“, a šef UNHCR-ovog ureda u Mostaru Harry Leefe je istakao Anđelićev „dar za kreativne ideje i efikasne načine saradnje“.
Darko Anđelić nije samo vješt koorodinator za povratak nego i sa – drugovanje. U njegovu „priručnu“ konobu u konjičkom naselju Drecelj svraćaju druželjubivi, humanitarci, lovci, a u posljednje vrijeme učestali su i tavlaši i to oni „meraklijskog smjera“. A ta konoba je i svojevrsni mini etno-muzej, kojeg „naseljavaju“ i umjetničke slike, knjige, čiji su kreatori ponajviše sa područja konjičke općine.
(Preneseno iz „Dnevnog avaza“, 17. 3. 2004.)
