Pobjednici obično pišu historiju. Ili je, bolje rečeno, prepisuju kako bi uspostavili službeno stajalište o događajima iz prošlosti, na koje utiču različiti interesi i politička događaja. Dobar primjer kako se zapravo piše historija dala je Maria Siera, španska historičarka sa Univerziteta u Sevilli koja je objavila knjigu „Holokaust nad Romima“ u kojoj piše o događajima o kojima se gotovo ništa ne zna, o potpunoj neosjetljivosti na činjenicu da je u Holokaustu ubijeno pola miliona Roma.
“Međunarodna jevrejska zajednica ima mnogo više resursa od Roma kako bi prisilila društva da se suoče s tim fenomenom. Osim toga, na sceni je rasizam i nakana da se Romima uskrati pravo da ih s eproglasi žtrtvama nacističkog progona“, piše ona.
Romi su na margini još od godina između četrnaestog i petnaestog stoljeća, kada je napredovanje Osmanlija na Balkanu gurnulo ovaj narod iz sjeveroistočne Indije ka zapadu Evrope. Nomadi su se nastanili u raznim državama Evrope a već u 19. stoljeću tadašnja velika carstva imala su mehanizme represije za Rome.
Godine 1899. Alfred Dillmann postaje direktor u prvom uredu za registraciju i kontrolu Roma u Münchenu. Osim prikupljanja podataka o fizičkom izgledu i porijeklu, pravio je bazu podataka zločina za koje je tvrdio da su karakteristični za Rome. Bavarski pioniri fotografirali su hiljade ljudi, otvara se široka rasprava o njima u periodu između dva rata a švicarski psihijatar August Forel ide tako daleko da ove nesretnike izjednačava s prostitutkama, alkoholičarima, mentalnim bolesnicima, ovisnicima o drogama, Kinezima, Jevrejima i crncima.
O njima su ispredane različite strašne priče, uopće nisu bili integrirani u društvo a Weimarska Republika ih je smatrala građanima drugog reda, bili su žrtve mjera koje su njeni lokalni subjekti donijeli sredinom dvadesetih godina za borbu protiv skitnica, Roma i klošara. Sierra tvrdi da je Treći Reich samo usavršio represivni lanac koji su uspostavili njegovi prethodnici.
U decembru 1938. Heinrich Himmler izdao je prvi dekret o “borbi protiv ciganske kuge” i time su opravdana buduća pogubljeja u koncentracionim logorima, geta, masovna strijeljanja, robovski rad i mučenja. Između Jevreja i Roma nije bilo nikakve razlike. Obje su zajednice bile podvrgnute progonima, protuzakonitim hapšenjima, deportacijama, masovnim ubistvima na mjestima kakvo je Babi Yar.
I na Romima se eksperimentiralo u užasnim klinikama koje su osnivali nacistički sadistički liječnici.
Šesnaestog decembra 1942. Heinrich Himmler potpisao je dekret prema kojem su Romi trebali biti deportirani u Auschwitz-Birkenau. “Jevrejski historičari su otkrili prve dokumente o genocidu nad Romima tragajući o holokaustu u arhivima”, objašnjava Sierra.
U Auschwitzu su Jevreji držani u posebnom kampu, Zigeunerlageru, s cijelim porodicama iz pola Evrope, bez odvajanja po spolu. Međunarodni dan sjećanja na romske žrtve genocida u Drugom svjetskom ratu obilježava se 2. augusta kao dan sjećanja na 2.897 ubijenih Roma u Auschwitzu na taj dan 1942. godine.
Datum je prihvatilo i Vijeće Evrope, pa se širom kontinenta održavaju komemoracije. Procjene su da je u Drugom svjetskom ratu ubijeno više od 500.000 Roma, ali konačni broj nikada neće moći biti utvrđen. Tokom Drugog svjetskog rata u takozvanoj Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, u saradnji ustaškog režima s nacističkom Njemačkom, na snazi je bilo zakonodavstvo unutar kojega su donesene i odredbe o rasnoj pripadnosti, a koje su ozakonile progon Roma i Jevreja u NDH.
Maria Sierra kaže kako je knjigu o Romima u Holokaustu napisala iz plemenite želje za iskorjenjivanjem banalnog rasizma, izraza koji je smislila Hannah Arendt kako bi definirala taj nesvjesni rasizam svakodnevnog života kroz šale, mišljenja, floskule u neizbježnom „nisam rasist, ali…“
Stav
