Haški tribunal je u nekoliko presuda, kao i Međunarodni sud pravde u Hagu u predmetu “BiH protiv Srbije i Crne Gore”, utvrdio da je na području Bosne i Hercegovine počinjen zločin genocida, te da su ga počinile institucije entiteta Republika Srpska.
Prema izvještaju američke CIA-e iz 1995, procijenjeno je da su snage Srba u Bosni i Hercegovini odgovorne za 90 posto ratnih zločina počinjenih u periodu 1992-1995.
I pored ovih neoborivih činjenica i sudskih presuda, u manjem bh. entitetu se svake godine slavi 9. januar, kao dan Republike Srpske. Zvaničnici RS-a i ove godine čestitaju, ističu ponos i navode da je “staranje RS-a najveće dostignuće”. Predsjednik NSRS-a Nenad Stevandić tako je kazao da će “stvaranje Srpske ostati jedan od najznačajnijih datuma u istoriji srpskog naroda i najveće dostignuće u zadnja dva vijeka”, predsjednik RS-a Milorad Dodik rekao je da je “ponosan na sve ono što je Srpska danas”… Predsjednik Srbije Aleksandar Vučić je, čestitajući dan RS-a “narodu i rukovodstvu Srpske”, poručio da uvijek mogu računati na podršku Srbije.
Šta se ustvari slavi 9. januara?
Slavi se dan kojim je ozvaničen početak agresije, genocida, ubijanja, silovanja, progona, spaljivanja kuća, vjerskih objekata, otvaranja logora… Prihvatajući taj datum za godišnjicu entiteta, svi koji ga obilježavaju i veličaju prihvataju i nacionalističko i fašističko naslijeđe Miloševića, Karadžića, Mladića, Krajišnika, Plavšić i inih zločinaca…
Proglašenje paradržavne tvorevine “Srpske Republike BiH”, 9. januara 1992. godine, bio je nelegalan čin jer je na snazi bio Ustav Socijalističke Republike BiH, koji takve političke poteze nije dopuštao. Paradržavnu tvorevinu proglasio je također nelegalni organ “Skupštine srpskog naroda u BiH”.
“Srpska Republika BiH” formirana je po direktivi i direktnom kontrolom SR Jugoslavije, koja je stajala, kako finansijski, tako i u ljudstvu i materijalno, iza svih zločina počinjenih tokom agresije na nezavisnu i međunarodno priznatu državu Republiku BiH.
Amir Kliko, iz Instituta za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava Univerziteta u Sarajevu, kazao je da je obilježavanje 9. januara proslava rezultata genocida i drugih oblika ratnih zločina za koje su pred međunarodnim sudom u Hagu osuđeni osnivači Republike Srpske.
Podsjetio je da je krajem osamdesetih godina 20. vijeka republičko rukovodstvo Srbije izazvalo političku krizu u Jugoslaviji s namjerom da je iskoristi za ostvarenje srpskog velikodržavnog projekta zamišljenog još sredinom prethodnog stoljeća.
– Za realizaciju namjera u BiH formiralo je Srpsku demokratsku stranku (SDS). Do sredine 1991. preuzelo je Jugoslovensku narodnu armiju (JNA). Ona je u isto vrijeme razoružala Teritorijalnu odbranu BiH. To su bile prve i najvažnije pripreme srbijanske agresije na nju posredstvom srpske paradržave, koju je SDS proglasio 9. januara 1992. godine – istakao je Kliko i naveo da je od kraja ljeta 1991. do početka proljeća naredne godine JNA bez borbe zaposjela većinu teritorije koju su srpski nacionalisti zamislili za tu paradržavu u BiH. Iz svojih kadrovskih i tehničkih resursa JNA je formirala sredinom proljeća i vojsku srpske paradržave.
– Stvaranje, održavanje i teritorijalno objedinjavanje Republike Srpske sa Srbijom nije se moglo postići bez genocida i drugih oblika ratnih zločina nad Bošnjacima i Hrvatima, jer su oni, zajedno, na većem dijelu okupirane bosanskohercegovačke teritorije bili većinsko stanovništvo. U maju 1992. u Banja Luci je Radovan Karadžić obznanio ratne strateške ciljeve srpske paradržave koje je Ratko Mladić prepoznao kao genocid – podsjetio je Kliko pred ovogodišnji 9. januar, neustavni dan RS-a.
Teror se nastavio
Cijelim tokom rijeke Drine i na cijelom prostoru istočne Bosne, u svim mjestima i gradovima je kontinuirano od 1992. do 1995. vršen genocid. Oko 20.000 Bošnjaka, stanovnika Podrinja, ubijeno je i nestalo u prvim mjesecima agresije i na tom području su pronađeni deseci masovnih grobnica.
Negdje poslije ponoći 31. marta 1992. godine snažna eksplozija razbudila je Bijeljince. Bačena je bomba u kafiću kod autobuske stanice. Šest osoba je povrijeđeno. Bombu je bacio Aleksandar Zekić. Dan poslije, 1. aprila 1992. Bijeljina je gorjela.
Ratni zločinac Željko Ražnatović Arkan, jurišnik Službe državne bezbjednosti (SDB) Srbije, krenuo je da izvrši Miloševićevu generalnu probu agresije na BiH. Bez većeg otpora Bijeljina je tada pala u ruke Arkanu.
Tokom tog “preuzimanja”, najmanje 48 civila Bošnjaka je ubijeno, a leševi su danima ostavljeni po ulicama. Teror se nastavio i sljedećih mjeseci; ubistva, silovanja, pljačke, protjerivanje Bošnjaka. Uništene su i lokalne džamije. Procjenjuje se da je oko 10.000 Bošnjaka protjerano iz Bijeljine.
Do kraja ljeta 1992. godine u Prijedoru je ubijeno više od 3.000 Bošnjaka i Hrvata, među njima 102 djece i 256 žena.
U Prijedoru su 26. maja 1992. godine donesene odluke o osnivanju logora Omarska, Keraterm i Trnopolje, kroz koje će u roku od svega tri mjeseca proći hiljade prijedorskih Bošnjaka i Hrvata, od kojih su brojni pobijeni, a drugi fizički zlostavljani, premlaćivani, silovani i podvrgnuti brojnim drugim nehumanim i ponižavajućim postupanjima. Protjerano je više od 53.000 Bošnjaka i Hrvata.
U Banjoj Luci, u kojoj se ni dana nije ratovalo, ubijeno je oko 220 Bošnjaka, a protjerano je 75.000 Bošnjaka i Hrvata. Porušene su i sve džamije.
Etničko čišćenje
Vojska, policija, i paravojne formacije u Foči su sistematski vršili zločine nad Bošnjacima i oko 21.000 njih je u kampanji etničkog čišćenja protjerana iz ovog grada nakon jula 1992. Oko 3.000 Bošnjaka je ubijeno, a najmanje 500 ih se i danas vodi kao nestali.
Uništeno je 13 džamija, a među njima i spomenik svjetske baštine UNESCO-a Aladža džamija. Uz to su vlasti Republike Srpske uspostavile nekoliko lokacija gdje je stotine žena sistematski silovano.
U januaru 1994. godine srpske vlasti su “okrunile” etničko čišćenje Foče preimenujući je u “Srbinje” (grad Srba).
Višegrad je 1991. imao oko 25.000 stanovnika, od kojih su 63 posto bili Bošnjaci, a 33 posto Srbi. Pokolj u Višegradu počinile su srpske paravojne jedinice u proljeće 1992. kada je započelo etničko čišćenje i masovna ubistva bošnjačkih civila. Protjerano je oko 14.000 Bošnjaka. Ubijeno oko 1.800, a među njima više od 100 djece.
S područja Zvornika protjerano je oko 40.000 Bošnjaka. Ubijeno je oko 4.000 Bošnjaka, a posmrtni ostaci većine njih pronađeni su u masovnim grobnicama.
Od 17. aprila 1992. godine, pa do kraja maja skoro svi Bošnjaci, njih 20.000, su protjerani iz Bratunca. Više stotina bošnjačkih civila je ubijeno, njihova imovina opljačkana i spaljena od strane takozvane srpske teritorijalne odbrane, JNA i drugih paravojnih formacija iz Srbije.
Iz Doboja je protjerano oko 30.000 Bošnjaka i 10.000 Hrvata.
U Srebrenici je počinjen genocid, ubijena su 8.372 Bošnjaka u samo nekoliko dana jula. Ostalo stanovništvo je protjerano.
Iz Nevesinja je protjerano više od 3.000 Bošnjaka, a ubijeno ih je 347. Za posmrtnim ostacima 120 ubijenih još se traga.
Opsada Sarajeva bila je jedna od najdužih opsada u historiji modernog ratovanja i najduža opsada jednog glavnog grada ikada. Trajala je 44 mjeseca. Ubijeno je više od 10.000 ljudi, a među njima i 1.601 dijete. Tokom opsade grada, srpske snage su iz okupiranih dijelova protjerale Bošnjake i Hrvate, a one koji su ostali su ubijali, silovali i zatvarali u logor Kula.
Više od 200.000 Bošnjaka je zvjerski ubijeno, više od 50.000 mučeno i ubijeno u više od 500 koncentracionih logora smrti, više od 30.000 silovanih Bošnjakinja, više od milion na silu istjeranih Bošnjaka sa svoje zemlje, više stotina namjerno uništenih kulturnih, duhovnih i ekonomskih dobara… Sve je to rezultat 9. januara koji će se i ove godine slaviti u manjem bh. entitetu.
